میم مثل مادر ...

کاشکی می شد بهت بگم چقدر صداتو دوس دارم
چقدر مثل بچه گیام لالاییاتو دوس دارم
سادگیاتو دوس دارم خستگیاتو دوس دارم
چادر نماز زیر لب خدا خداتو دوس دارم

♫♫♫

کاشکی رو طاقچه ی دلت آینه و شمدون می شدم
تو دشت ابری چشات یه قطره بارون می شدم
کاشکی می شد یه دشت گل برات لالایی بخونم
یه آسمون نرگس و یاس تو باغ ِ دستات بشونم

لالایی لالایی لا لا لا..
بخواب که میخوام  تو چشات ستاره هامو بشمرم
لالایی لالالالا لالا..
پیشم بمون که تا ابد دنیارو با تو دوست دارم...

♫♫♫

دنیا اگه خوب اگه بد
با تو برام دیدنیه
باغ ِ گلای اطلسی
با تو برام چیدنیه...

مادر...

عنوانش با شما !

خیلی ها بلدند به غریبه که می رسند لبخند بزنند.

اگر راست می گویی وقتی به آن آدمی که تکراری است

می رسی، به پدرت، مادرت، همسرت و بچه هات لبخند بزن،

این نشان می دهد با ادب هستی.

آدمی که ادب نداشته باشد به آدم های تکراری لبخند نمی زند.

فقط برای غریبه ها لبخند می زند و تحویلشان می گیرد.

به تکراری ها که می رسد مثل ماست به آنها نگاه می کند

ادب، فقط احترام گذاشتن به غریبه ها و مردم کوچه و بازار نیست،

مؤدب کسی است که به آدمهای تکراری دور و برش،

لبخند بزند و احترام بگذارد...